Terugblik op thema-avond Migratie: Over dehumanisering, asielbeleid, en "een verhaal dat resoneert in de samenleving
Wat brengt een Syrische vluchteling, een Tweede Kamerlid voor de ChristenUnie en een Europarlementariër voor GroenLinks bij elkaar? Ze proberen alle drie vredestichters te zijn op de plek waar ze leven en werken. Daarom is het des te mooier dat de thema-avond over migratie en asielbeleid plaatsvond in het gebouw van vredesorganisatie PAX te Utrecht. De thema-avond bracht ook verschillende jongeren bij elkaar: CDJA’ers en PerspectieF’ers - wellicht met uiteenlopende politieke opvattingen, maar allemaal met het besef dat migratiebeleid aandacht verdient en niet lichtvaardig behandeld moet worden.
Ik kijk terug op een avond met veel food for thought. De uit Syrië gevluchte Diana Khayyata heeft ons vriendelijk maar beslist gewezen op het feit dat de integratie van vluchtelingen in Nederland vaak een ‘éénrichtingskarakter’ heeft: ze krijgen nog te weinig ruimte om hun perspectief te delen en komen gelijk in een maalstroom van wetten en regels. Don Ceder heeft zijn frustratie geuit over het ten onrechte continu afschalen van asielopvang en vertelde over het belang van de nieuwe wet om asielzoekers beter te verdelen over gemeenten. Tineke Strik heeft gesproken over het ter verantwoording roepen van politici die in hun taalgebruik het maatschappelijk draagvlak voor asielopvang afbreken in plaats van benutten.
Alle drie de sprekers proberen tegen de stroom in recht te doen - de politieke stroom van ongelijke behandeling, dehumanisering en pushbacks. Aan het eind van de avond bleef een opmerking van Europarlementariër Tineke Strik bij me hangen: “Juist jongeren van verschillende politieke partijen spelen een belangrijke rol en hebben een groot bereik in het ter verantwoording roepen van politici”. Laten we de kansen die we hebben gebruiken om als vredestichters recht proberen te doen aan hen die op de vlucht zijn, terwijl we uitleven wat Casting Crowns bedoelde toen die de volgende liedtekst schreef: “Open our eyes to the world at the end of our pointing fingers”.
