Ik vind het een enorme eer om hier te mogen staan. Ik zal u in alle eerlijkheid zeggen dat ik 10 jaar geleden niet had kunnen denken dat ik op mijn 22e zou speechen op het ChristenUnie-congres.
Ik wil mijn speech beginnen met het uitspreken van mijn waardering en respect voor Carola Schouten, Maarten van Ooijen, Don Ceder en Mirjam Bikker voor hun enorme inzet de afgelopen maanden rondom migratie. De ChristenUnie heeft zich van haar sterke kant laten zien. We lieten ons niet in een hoekje duwen. Carola, Maarten, Don en uiteraard ook onze partijleider Mirjam: jullie verdienen echt een groot applaus. Ik denk dat ik namens velen spreek als ik zeg dat ik opgelucht ben over hoe het is afgelopen. Ja, nieuwe verkiezingen zijn niet ideaal, maar het biedt wel een kans om ons verhaal des te sterker naar voren te brengen.
Op dit moment van schrijven zijn al meer dan 50.000 Armeniërs gevlucht van Nagorno-Karabach naar Armenië. De Armenen, waarvan de meerderheid christen is, vrezen voor een etnische zuivering nu Azerbeidzjan is begonnen met een “anti-terroristische operatie” in de regio. Het baart PerspectieF zorgen dat de situatie voor deze mensen in hoog tempo verslechtert.
Terwijl we decennialang leefden in een land dat grote verhalen en ideeën over de samenleving zag als beperking van de vrijheid van het individu en een platslaan van de diversiteit, kunnen we nu stellen dat de waardering voor het hebben van een visie en het nastreven van idealen helemaal terug is. Dat wordt bijvoorbeeld zichtbaar als we optellen hoe vaak Ruttes uitspraken over de olifant en de oogarts hem werden nagedragen. In de afgelopen jaren werd duidelijk dat pragmatisme je wereld steeds maar weer verkleint en dat dan onvermijdelijk crisis na crisis die wereld binnen komt vallen. Politiek handelen is dan slechts nog het fixen van problemen.